Ineengesnoerd, kapot gegooid.het korset zet mijn gevangenis aan tot beroering
alsof het ademen voor meer of minder ruimte zorgt
waar de kwelling van ineensnoering bevrijdend voelt
tot intensiteit van haatdragende werkelijkheid en pijn
slechts in uiteenzetting nog voor vrijheid zorgen kan
ik ben de eenzaamheid verworden tot mijn gelaat
een betoverende schoonheid, die doorstastbaar
als glas de spiegeling van gedachten breekt
opdat men voor vrijheid een hoge prijs betaald
en dit lijf slechts sterven kan in grootse pijnen
marionet van mijn eigen zielsberoerselen
knip ik deze lijdensweg en levensdraad door
zodat geknapt en verknipt de grond de mijne word
en dit vlees tot stof mag vergaan – de oorsprong
want sterven zullen we allemaal.
Frans Vlinderman: | Donderdag, maart 08, 2007 18:09 |
Ben nooit een liefhebber van fouten geweest (doorstastbaar, betaald, word), dus dat deed me hier wel pijn. Het is ook een heel zwaar gedicht voor mij, met al die beladen adjectieven en grauwe beelden. Toch heeft het iets, al kan ik er de vinger niet helemaal juist op leggen. groet, Frans V. |
|
lexx: | Dinsdag, maart 06, 2007 20:35 |
Brr Miss Vledder ..een vies bindend vest..voelt zwaar dit Gooi je haar eens los :)Kus |
|
jasmienschrijft: | Dinsdag, maart 06, 2007 19:54 |
Bijzonder mooi en krachtig diepe gevoelens verwoord. groetjes, jasmien |
|
Auteur: Marina van Vledder | ||
Gecontroleerd door: Marina | ||
Gepubliceerd op: 06 maart 2007 | ||
Thema's: |