Ik kan het gevoel niet precies omschrijven
Tranen tranen tranen
Zo kwaad op mijzelf
Maar eigenlijk ook niet
Ik kon niet verbergen wat ik voelde
Je sprak tegen me
Je zat langs me
Gaf me uitleg zonder me aan te kijken
Intussen...intussen bleven de tranen stromen
Ik weet niet of je het zag
Misschien wel maar verdrong je het
Ze drupten één voor één van mijn gezicht
En pletsten uit elkaar op de tafel
Af en toe keek ik naar boven
Hopend dat mijn traantjes zouden opgezogen worden
Of trachtte ik ze met mijn lippen in te slikken
Ik wou niet dat je zag hoe moeilijk ik het plots had
Plots werd ik zo misselijk
Ik dacht dat ik letterlijk zou wegzinken
Waarom...
Ik voelde jouw gevoelens en het verpletterde me
Het was precies of jouw niet uitgesproken woorden
Mijn hoofd binnengedrongen waren
En zich luidop bleven herhalen en herhalen
En herhalen.
Ik voelde afkeer
Ik voelde beschuldigingen
Ik voelde onbegrip
Ik voelde een persoon
Die al veel langer wist dat hij me liever
Arm dan rijk was
En ik die het niet kon zien
Gaat het dan zo slecht met me?
Interesseert het jou of het goed met me gaat?
Ik kan er geen antwoord op vinden of het je interesseert
Ik denk dat ik nooit zal kunnen zeggen dat het geen pijn meer doet
Het voelt keer op keer aan alsof een dolk in mijn buik boort als ik aan je gedachten denk
En waarom? Omdat het zo moest lopen
Ik die moest aanvaarden dat het zo moest eindigen
Ik die het zo niet wou maar mij moest verzoenen
Ik die me moest verzoenen met jouw gedachten over me
Ik mis je
Maar heb een hekel aan je
Neen, niet aan jou
Maar heb een hekel aan je ziekte
Ik haat jouw ziekte
De ziekte die jou een afgestompte persoonlijkheid
Ten opzichte van mij gaf
Dat wat altijd moeilijk voor me was
Geen emotie zien over ons
Gewoonweg..niets...
Enkel een gezicht dat me niet meer kan aankijken
Ogen zonder emotie die in de verte staren
En een lichaamstaal die zegt dat ik moet weggaan
Een steen, een rots
Het enige wat er overblijft tussen ons
Is een pijnlijke stilte
En helemaal niets
Niets niets
Dat ik kan doen
Niet dat jij kan doen
Toen je langs me zat
Wou ik je zo graag vastpakken
Maar tegelijkertijd ook verrot slaan
Waarom liet je me zo afzien?
Deed je het met opzet de laatste maanden?
Wou je op een gegeven moment dat ik je een smeerlap vond?
Wou je een manier vinden om mij kwijt te geraken?
Waarom kon je me het niet gewoon zeggen?
Waarom zei je me niet dat je me wou verliezen?
Waarom koos je voor een weg die me het meeste pijn zou doen?
Waarom liet je het me zelf ontdekken?
Waarom heb je de hoop op vriendschap niet sneller bij me weggenomen?
Ik weet dat je een huis gekocht hebt
Toch heb ik even gedacht dat je verlof voor mij had genomen
Stom van me natuurlijk
Ik dacht dat je afwezig wou zijn omdat je mening was dat je er beter niet kon zijn
omdat er zo belangrijke gebeurtenissen plaatsvonden voor me
Maar je was er niet voor je nieuwe huis, je thuis
Ik wist het al heel lang
Net zoals ik wist toen ik een mailtje van je kreeg
toen ik in Amerika was
Een sterk gevoel dat ik keer op keer altijd kreeg
Niet te omschrijven
Maar altijd juist
Zo vroeger ook vaak een gevoel gehad
Dat ik voelde dat je aan me dacht
Neen, dat ik met alle zekerheid wist dat je aan me dacht
Niet te omschrijven
De pijn zal nooit ophouden
Het viel me op vandaag
Toen ik je even voorbij liep
Toen je in gesprek was met onze collega
Dat je stopte met praten
En gewoon wegliep
Ik liep je enkel en alleen voorbij
Het lijkt alsof ik ernstig ziek ben
En jij bang bent om besmet te worden
Het lijkt...neen het is
Alsof je me wegwil en me het allerslechtste toewenst
Mijn lieve Ruud,
Ik weet dat je gelukkig bent nu
Niets zo leuk om als koppel een huisje te kopen
En echt aan te toekomst te kunnen beginnen
En Ruud, ik gun het jou
Ik wil dat je je goed voelt
Zou je me ooit kunnen zeggen dat je ook echt oprecht wilt dat ik gelukkig ben?
Zou je het ooit over je lippen krijgen?
Ik weet dat de kans bijna nihil is dat je dit leest
Ik denk niet je een gevoel zal krijgen dat je naar dit zal leiden
En mocht je gevoel je toch hier brengen,
Dan maakt het niets uit
Ik had nooit gedacht dat je me zo snel kon vergeten
Ik dacht dat je ons voor altijd wou koesteren
En we voor altijd op een of ander manier
Deel zouden uitmaken van elkaars leven
Ik dacht dat we wel een manier zouden vinden
Ik dacht dat jij het wou
Ik dacht dat ik het verschil had kon maken
Ik dacht dat ik voor jou niet vervangbaar was, nooit
Ik dacht echt dat ik niet vervangbaar was
Over een aantal maanden
hoef je me nooit meer te zien
Zoals je me een keer zei
Nooit nooit nooooit meer
En kom je een betere, lievere HeentjeK tegen
Eentje die je wel zal willen koesteren
En wie weet, heb je ze al gevonden