Het is inmiddels al weer een tijd geleden,
Het hoort nu te behoren tot me verleden.
Maar hoe hard ik ook probeer,
het doet me nog altijd zeer..
De pijn die je me liet voelen die dag,
de waanzin.. de woede die ik in je ogen zag.
Ik zie het nog steeds bijna iedere nacht,
vergeet de beelden van hoe je naar me lacht..
Ik begrijp nu wel dat je het toen simpelweg niet meer hield,
maar zag je niet in dat je hier mee mijn hele leven hebt vernield ?
Ik wil je met alle liefde kunnen vergeven voor wat je hebt gedaan,
maar dat had je mans genoeg moeten wezen om nu voor me te staan.
Maar inplaats van je mannetje te staan,
besloot je van de aarde weg te gaan..
Ik wou me leven met jou delen,
maar niet enkel met jou, maar met velen.
Ik doel op me familie , hoe kon ik toen kiezen ?
Wie ik ook koos ik ging altijd iemand verliezen..
Ik ben allang niet erg boos meer op jou,
maar naar 7 jaar ploetere kan ik nog niet zegge dat ik niet van je hou..
Wat je deed was wel verkeerd,
je hebt me trots onschuldigheid en persoonlijkheid bezeerd..
Maar ik wou nooit dat je ons verliet,
Dat deed me eerlijk gezegt nog meer verdriet..