zo ver in de werkelijkheid verdwaald
zorgvrij, alleen in mijn dromen
verdrinkend in mijn gedachten
de uitweg diep verborgen
omsloten in de duisternis
als een koude deken
die al het levenslicht bedekt
geen helpende hand
die de muren afbreekt
hoger en hoger worden ze gebouwd
het eens groene gras, de blauwe lucht
van mij ontnemend
een rivier, dieprood van kleur
met donkere slagen vol zorgen
verlaat zijn cel, zoekend naar het licht
met een stekende pijn
wast het doolhof voor even schoon
totdat mijn lichaam weer wordt overgenomen
door de groeiende zwarte vlek