kwaad op mezelf,
omdat ik het gevoel heb dat de pijn minder word,
ik ben zo bang om je ooit te vergeten,
om ooit niet meer te weten wat ik voelde,
ik weet, dat ik het nooit kan vergeten,
maar toch bestaat die angst om ook dat laatste gevoel,
het enige wat ik nog over heb,
gewoonweg kwijt te raken....
en nu, nu maak ik mezelf verwijten,
je had dit moeten doen, en dat,
dan was het nooit gebeurd,
dan had hij nog geleefd,
ik doe mezelf opnieuw pijn en haal alle herinneringen weer boven,
net zo lang totdat de tranen weer stromen,
die tranen, die ooit op leken te zijn...
en waarom ... dat is de vraag,
altijd weer die grote vraag,
maar nooit een antwoord.........