Gedichten-Freaks
Zoeken
Nieuws
Wie doet wat
Aanmelden
Gebruikersnaam
Wachtwoord
Aanmelden
Wachtwoord vergeten?
Nog geen account? Registreer!
Registreren
×
Velden met een astriek (*) zijn verplicht!
Je schrijversnaam/gebruikersnaam*
Wachtwoord*
Bevestig wachtwoord*
E-mailadres*
Webadres
Geboortedatum
Land*
Selecteer je land
Nederland
België
Anders
Hoe heb je ons gevonden?
Ik wil per mail op de hoogte worden gehouden van leuke aanbiedingen van de Gedichten-Freaks en partners.
Registeren
Wachtwoord vergeten
×
Email adres
Versturen
Moe
moe
soms ben ik toch zo moe.
terwijl ik geen flikker doe.
moe van het leven.
doodgaan wordt haast een streven.
ik zie dan gewoon het nut er niet van in.
niets heeft dan voor mij nog zin.
nadeel is dat mensen het dan zien.
zeuren dan weer dat ik het niet verdien.
toch ik kan er weinig aan doen.
voelde ik me nog maar als toen.
toen ik nog lust had in het leven.
toen ik nog alles had om te geven.
nu ben ik het gewoon ook meer dan zat.
het voelt dan echt als een zwart gat.
zwart gat van ellende en emotionele pijn.
dat soort momenten maak ik me klein.
ik weet doodgaan bied ook geen uitkomst
er is geen tussenweg dat is nog het stomst.
sommige zullen denken dat ik me aan stel
maar het is hoe ik me voel. tel op tel.
ik vraag dan ook helemaal geen aandacht.
dat geeft de moeheid alleen maar meer macht.
dan hou ik opeens op met vechten
en dat zal me alleen maar slechten.
ik vraag de mensen dan zich geen zorgen te maken.
ik heb toch niet het lef mijn leven te staken.
na vele mislukte pogingen geef ik dat op.
dus maak geen zorgen om nop.
Written by Bart kempers © 1998 - 2006
Reacties op dit gedicht
Webbieweb vindt het leuk als je reageert op dit gedicht
Nog geen account bij Gedichten-Freaks?
Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres
Registreren en plaatsen
Over dit gedicht
Auteur:
Webbieweb
Gecontroleerd door:
michris
Gepubliceerd op:
25 januari 2007
Thema's:
[Angst]
[Leven]
[Onzekerheid]