Het vlammetje was verbroken.
Maar niet voor lang.
Dat eene moment van stilte.
Was voor mij genoeg.
Jij voelde wat ik voelde.
Maar je zei niks.
Ik kon er niet meer tegen.
Tegen de stilte.
Ik liet alles gaan.
Al mijn gevoelens.
Alles verteld.
En je begreep het.
Je had hetzelfde als ik.
Je gaf het toe.
En nu?
nu is het vlammetje bijeen.
Eerst gebroken, nu geheeld.