Dat eeuwige gemis

Het eeuwige gemis
Dat blijft altijd bij mij
Dat van "just one kiss"
En dan kwam je zo dichtbij

Recht op mijn zwakke plek
Die jij altijd wist te raken
Eerst was daar dat loodzware hek
Voordat je me mocht aanraken

Spijt maar ook heimwee
Hoe zou het gegaan zijn...
Waren wij dan nog steeds twee?
Oh het lijkt me zo fijn

Je komt altijd weer terug
Maar gaat ook altijd weer weg
Ik heb het nu weer achter de rug
Het is weer "aan" als ik het maar zeg

Zou het dan misbruik wezen?
Keer op keer even een snuifje aan het "goede leven"
En hij voelt zich steeds afgewezen
terwijl ik aan mezelf denk en mezelf het goed gevoel wil geven

Is het dan zo fout?
Om constant met iemand te gaan
Van wie je houdt
Maar je jezelf niet mee ziet staan..

Misschien is het is voorlopig beter zoals het is
Maar toch elke keer weer
Blijft daar het eeuwige gemis
En het wordt steeds meer