Het leven is geen spel, ook geen grote leugen.
Ook al lijkt het soms, of het allemaal in deugen,
in duizend stukjes valt.
Ik was gestopt waar iedereen verder ging,
ik bleef nietswetend achter,
de wereld liep door, en ik liep steeds zachter.
Zoveel fouten gemaakt, zonder doel negeerd,
na die pijnlijke val, had ik mijn ziel flink bezeerd.
In het dal daar lag ik, helemaal alleen,
geen verklaringen te geven, mijn gedachten konden nergens heen.
En juist daar, in de kern van al mijn fouten,
realiseerde ik mij langzaam,
dat mijn leven niet gelogen is, alles kreeg opeens een andere naam.
Leven in vrijheid, niet volgens tijd,
zorg dat je je fouten, nooit aan een ander verwijt.
Veranderen, een proces van heel lang, maar je blijft toch altijd hetzelfde van binnen.
Je hoeft niet het perfecte te behalen, laat gewoon zien wie je bent,
zodat je niet helemaal opnieuw hoeft te beginnen,
met het leiden van jezelf,
het houden van je innerlijke kracht.
Dat is heel iets anders dan dat ik toen allemaal dacht.
Toen ik nog in dat dal zat, in die gevangenis van zand,
maar ik kwam eruit, na veel gevechten, en op de top van de berg,
het geloven in mezelf, ben ik uiteindelijk beland.
-xXx- Danique