Didier,
mijn broertje,
was het je lot?
Was het de bedoeling?
Ik zag je liggen heel bleek levensloos en zeven maanden oud.
Ik wenste zo dat het niet waar was, want nu is er een grote leegte in mijn hart. Een leegte waar jij zou moeten zijn, je bent er wel maar ik kan niet met je spelen, ik kan je niet met je huiswerk helpen, niet zien hoe je opgroeit.
Ik kan geen dingen met jouw samen doen, ik moet het doen zonder je.
Nu lig je in een kist begraven onder de grond en ik kan je maar af en toe bezoeken.
Ik heb je niet meer bij me. Ik moest je laten gaan.
Toen ik klein was schreef ik brieven naar je en legde ze bij je graf. Ik wou dat je ze las, ik wou niet vergeten worden.
Ik wou jou je papfles geven, je pamper verversen maar dat gaat niet en ging niet.
Ik kan alleen maar zeggen dat ik je nooit vergeten ben en je nooit vergeten zal.
Heel veel liefs en een dikke kus
je zus
Nathalie