als een ster,
val ik naar beneden.
ik zoek hulp,
hulp om me er terug bovenop te helpen.
maar de wereld lacht met me.
ze lachen me uit,
omdat ik niet op mijn eigen benen kan staan,
dat ik mijn eigen weg niet kan gaan.
waarom liet god me nu
op dit moment weten,
dat ik niet zoals alle anderen ben.
maar gewoon een grassprietje
in een grote weide.
maar toen ik wou wegglopen van verdriet,
hield iemand me tegen,
iemand met een sterk zelfvertrouwen,
die niet eens wist da hij dta ahd.
mijn geweten!
hij wou me vrtellen
dat ik niet onbelangrijker was
als alle andere,
maar net iets specialers.
dat maakte me beter,
en verbeterde de gedachten over mezelf!!