Duizelend, tuimelend, spartelend rond
Zweven, beven,vol leven over de grond
Schoonheid, slimheid pracht en dwaas
Ik kan de wereld aan, ik ben baas

Verliefdheid in je ogen
Kwaadheid in de mijne
Ik zou willen zeggen ik ben de jouwe wees de mijne…
Maar dat kan niet
Want zij zit daar, ver in het donker
En ze laat mij wegkwijnen

Doch, het kan me niet veel schelen
Wat zij daar tussen die menigte doet
Ík ben nu hier met jou
En zo is het goed, zo is hoe het eigenlijk zijn moet

Zeg het dan toch, die laatste zin
Straks is het voorbij
Elk terug onze eigen weg
Elk van ons terug vrij

Terwijl de laatste woorden over je lippen vloeien
En ik mijn zoute tranen wil bedwingen
Hoor ik loeien…stemmen, stemmen loeien
En mensen zingen

Jij neemt mijn hand
Een stap naar voren
En een glimlach o zo blij

…Dan… Dat laatste genot lijkt weg te sterven in de stilte
met de menigte erbij
Je lost mijn hand en laat me achter, alleen
Voor een gebroken spiegel weg te kwijnen
Met niemand om me heen

Waarom wil ik het toch, steeds opnieuw
Leven met zo’n onzeker bestaan
Het korte genot, de waardering en de pracht ervan,
Brengen me vaak in een roes, een waan
En als alles dan wat tegen zit
Wel, dan denk ik daaraan


Dit is misschien niet zo goed te begrijpen, maar als je weet dat het gaat over een meisje dat toneel speelt op het moment zelf dan gaat het wel denk ik

xxx-jes