Als iets niet goed voor je is,
waarom kent het dan geen end?
Als iets vanzelf sprekend word,
waarom voelt het dan nog zo onbekent?
Als veranderingen optreden,
bestaand uit negativiteit.
Waarom blijft het dan een zoektocht,
naar de vraag 'ik wil je niet kwijt'
Als ik me vast blijf houden aan jou,
zonder geweten.
Alsof ik zef schuldig ben,
en jou ben vergeten.
Alsof het voelt dat het nooit zal stoppen,
en het begin me is ontlopen.
Is het makkelijker om niet terug te kijken,
maar gewoon door te blijven lopen.
Als liefde geen antwoorden meer heeft,
en vragen worden ontweken.
Als tranen zich verbergen,
en geen ruzie meer valt te besreken.
Dan is het tijd om je ogen te openen,
terwijl je hart nog blijft wenken.
Je de realiteit niet meer kan ontzien,
en je geen positiviteit meer kan bedenken.
Dan kies je de moeilijkste weg,
onder ga je het gemis.
Maar je weet dat je de kracht zal vinden,
met het besef dat hij niet goed voor je is!