Zeezicht.
Ik naderde jouw lippen. En zo zwijgend als de dood
hoe jij ze vluchtig om de mijne sloot, brak ik met dramatisch
schouwspel de kleren van je lijf. Omdat scheuren mij te cliché was.
Maar dat terzijde. Handen bogen om en over oppervlakten die
onbekend waren voor de meerderheid, doch jou deelde ik geheimen
die ook ikzelf nooit weten mocht. Draag me liefste,
draag me naar de zee. Waar de wateren ons zullen bevloeien
in duizend stiltes van genot, twee eeuwigheden langer dan voorheen.
Reacties op dit gedicht
| Ludy: | Zondag, februari 11, 2007 14:35 |
| Bedankt voor je reactie en je compliment. Maar Marjolein, weinig luchtigs aan schurend zand en verwachtingen doorbreken houdt het leven erin. | |
| sergev2005: | Woensdag, november 08, 2006 19:38 |
| vooral een mooi einde: verlangend | |
| Klaes: | Dinsdag, november 07, 2006 12:59 |
| terzijde staat hier zo prachtig in,want volgens mij waren de kleren ook van zijde groet/klaes |
|
| Annemieke van der Ven: | Dinsdag, november 07, 2006 09:23 |
| Schitterend... Gr. Annemieke |
|
| sunset: | Dinsdag, november 07, 2006 09:03 |
| Schitterende suggestieve beeldende verwoording, prachtige poëzie. Liefs en mijn genegenheid, sunset |
|
| Mandje: | Dinsdag, november 07, 2006 08:39 |
| wat een schitterend liefdesgedicht!! "jou deelde ik geheimen die ook ikzelf nooit weten mocht" : adembenemend! liefs, Marianne |
|
| remie: | Dinsdag, november 07, 2006 08:17 |
| goedemorgen... wat een heerlijk gedicht...liefs remie | |
Over dit gedicht
| Auteur: Marjolein. | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 07 november 2006 | ||
| Thema's: | ||