Ben thuis en kijk door mn raam naar buiten
druppels achtervolgen elkaar over het raam naar beneden
hoe pijn het ook doet,blijf ik me voor de wereld afsluiten
tranen,denkend aan heden,maar achtervolgd door het verleden
harder en harder,regen veranderd in noodweer
zo'n intens gevoel,waarom zoveel verdriet
alsof ik met m'n tranen de regen dirigeer
kan me even niet herinneren,even niet logisch denken
waneer was het,dat ik m'n vrijheid achterliet
bah,heb het weer goed te pakken,voel me zo eenzaam
de stilte,zo'n leeg gevoel
m'n ziel huilt en laat los een bittere traan
angst en fobie,het houd me gevangen in m'n eigen huis
gevangen in m'n lichaam,in geest
geen veilig plekje,geen echte thuis
afvragend hoelang dit nog zo moet gaan
waneer hoef ik niet meer zo te strijden
te vechten tegen de gedachte "ik kan dit niet meer aan"
ik wil dit gevoel niet,ik haat het,laat me met rust!
waneer komt mijn tijd,mijn dag
dat ik door vrijheid word gekust
ik zou dit mijn ená grootste vijand nog niet wensen
maar mn allergrootste vijand zou ik dit wel weer gunnen
die valt dan ook niet onder het begrip mensen
m'n grootste vijand,ANGST
als angst hetzelfde zou voelen wat ik nu voel
eenzaam,bedreigd en bang
als ik angst eens terugpak en hém hersenspoel
zodat het niet meer in de buurt durft te komen
geen angst,maar een vrij gevoel
en misschien na enige tijd weer zal kunnen dromen
als pijn,verdriet en eenzaamheid eens achterbleven
zodat ik met een angstvrij hart weer durft te doen
durf te "leven"
mijn nieuwe doel is om angst bang te maken
het te laten voelen wat ik voel
zodat ik op kan staan en vrij kan zijn
en het me nooit meer zal raken
ik veeg de tranen van m'n gezicht
zet m'n tanden op elkaar
en beloof mezelf,hoe slecht het ook gaat
dat ik hier niet onder bezwicht
ook al voel ik me nu zo slecht
sta toch op uit mn bed
en begin weer aan een nieuwe dag
een nieuw gevecht...