Langzaam verglijden de dagen,
onderweg naar de lange winter.
En steeds nog moet ik elke dag
deze intense eenzaamheid dragen.
Telkens weer merk ik het grootse gemis
van de kinderen die mij zo na aan
mijn hart liggen en daar voor immer
zullen zijn, dat is waarachtig en gewis.
Elke keer weer is het afscheid
een ongelooflijk pijnlijke bezigheid.
Nog immer, zelfs na meer dan vijf jaar,
ben ik nog niet het geringste pijn kwijt.
Dagen verglijden in winterse kou
Terwijl ze korter worden en donkerder.
Het enige dat telt voor mij in deze
dagen is dat ik ongelooflijk van ze hou.
Langzaam verglijden de dagen,
en de eenzaamheid glijdt met hen mee.
Te weten dat zij zo ver van me vandaan
zijn is voor mij nauwelijks te dragen.
De kilte van de winter die zijn plaats inneemt
in dit lege vragen en smachtende hart.
De grootste angst die mij bezighoudt is
Dat mijn kroost nimmer van mij vervreemd.
Langzaam verglijden de dagen,
Veranderen in de kille wintertijd.
Ze houden intens veel van mij,
En da’s alles wat ik hen ooit zal vragen!