rustverlangen
de ruimte is nauw, gelijk een voetbreedte
achter de keet verscholen, zicht ontnomen
die met strakke letters de naam, vrijheid draagt
en wederom echo kerven in mijn ziel
het staal voelt bitterkoud, met de vlaag
van herinner vastgenageld aan de rand
waar hij eens stond, vermoedelijk verblind
van angst met hoogste vluchtdrang ooit
ik voel me doormidden gekliefd
wankelend op inleven met het begrip
voor zijn daad, vanuit rustverlangen
stil ook met ontzag, voor toen zijn moed
relativerend, houdt me dat overeind
echter het doorleven schopt boos in het niets
door in de steekgelaten, verlaten
en verlamt, machteloos immer in tranen
ik huiver bij het geluid van dender
wijl ik naar adem happend tussen de brok
een roos bindt, daar waar hij sprong
met verstomde schreeuw uit de diepte
rozenbladen, klam van tranen
strek ik uit in opgeheven hand
en blaas met hen een stille groet
niet omkijkend naar waar ze landen
smekend om beelden te laten vervagen
van eens verpulverd levenloos
tot ooit de rust een plek vindt, te samen
met hem in mijn bloedend hart
sunset: | Zondag, oktober 15, 2006 12:51 |
Mag ik je in stille meelevende genegenheid gwoon zwijgend vasthouden? Liefs en warme knuf, sunset |
|
Niniki: | Zondag, oktober 15, 2006 11:03 |
Ik moest het een paar keer lezen, Maria, om te begrijpen. Ik wens je heel veel sterkte. Knuffie |
|
Hilly N: | Zondag, oktober 15, 2006 09:13 |
Sterkte Maria. Hilly |
|
hiljaa: | Zondag, oktober 15, 2006 08:38 |
geen woorden!... stil gelezen! knufleifs--hiljaa-- |
|
flores: | Zondag, oktober 15, 2006 01:57 |
Dit gevoel, hoe moeilijk ook heb je weten te vertalen in een prachtig gedicht. De stilte overvalt me, mijn gedachten zijn bij jou. Deze dagen zijn verschrikkelijk moeilijk, maar mijn respect hoe je ermee om weet te gaan. "Mee om gaan"...ook weer zo''n dooddoener. Het blijft moeilijk, ieder jaar weer. Ik denk aan jou en je familie. Dit zijn moeilijke dagen. Dus een knuffel, welgemeend...van afstand. En ik weet, voel...deze bereikt je. Kus! |
|
christina: | Zondag, oktober 15, 2006 01:47 |
sterkte meis mijn gedachten zijn bij je dikke knuffel van je zussie en regenboog bij nacht |
|
Renate-td-: | Zondag, oktober 15, 2006 01:17 |
Instil.. liefs, en sterkte |
|
yazii: | Zondag, oktober 15, 2006 00:38 |
wat droevig om te lezen. sterkte | |
H.J.: | Zondag, oktober 15, 2006 00:36 |
geen tekst Maria, enkel een knuffff. |
|
lonely 1: | Zondag, oktober 15, 2006 00:29 |
stilmakend mooi! liefs, lonely 1 |
|
fortuna: | Zondag, oktober 15, 2006 00:29 |
overmacht en verdriet zo mooi neergezet... ik ben er stil van Sterkte en liefs |
|
conan: | Zondag, oktober 15, 2006 00:25 |
zo mooi en ontroerend , een gedicht dat eeuwig afscheid neemt en altijd blijft vragen... liefs conan |
|
mums: | Zondag, oktober 15, 2006 00:24 |
ach lieverd, wat rakend heb je dit geschreven, kippevel en tranen in mijn ogen. sterkte lieverd. liefs mums |
|
michris: | Zondag, oktober 15, 2006 00:24 |
Zacht laat ik jouw woorden tot me zinken, op hoog een heuvel ergens waar rumoer en zonder hem, boven het bereik van mensen ligt. Sterkte lieverd, michris |
|
M@rcel: | Zondag, oktober 15, 2006 00:23 |
In stilte gelezen.... Heel veel sterkte Knuffie M@rcel |
|
Auteur: maria | ||
Gecontroleerd door: michris | ||
Gepubliceerd op: 15 oktober 2006 | ||
Thema's: |