Ik strijk het antraciet wolkendek glad
en leg mij te ruste - laat me meedrijven
naar andere windstreken en kijk toe
hoe alles verandert in de jaargetijden
Gevlucht voor wat thuis was
op zoek naar iets nieuws- iets beters
voorbij de horizon die ver reikt
op zoek naar regenbogen
De pot met goud bleek niet waar
en dus zweefde ik voor niks de wereld voorbij
terwijl ik dichter bij huis en haard
het gevonden kon hebben
Want ik droeg t al die tijd gewoon met me mee
in mijn eigen hart….
Mandje: | Dinsdag, oktober 10, 2006 19:41 |
een waarheid als een koe. mooi beschreven! liefs,Marianne |
|
switi lobi: | Dinsdag, oktober 10, 2006 10:48 |
Je draagt ook jezelf mee in je eigen hart.... Prachtig geschreven meid. Liefsliefs, switi lobi |
|
vivika: | Dinsdag, oktober 10, 2006 10:47 |
prachtig hoor! chapeau liefs |
|
HIJ&ZIJ: | Dinsdag, oktober 10, 2006 10:25 |
O wat een mooi schrijven van je, ligt het geluk niet gewoon op straat? x |
|
sunset: | Dinsdag, oktober 10, 2006 10:00 |
Wat een ware treffende laatste zin. Mooi. Liefs en knuf, sunset |
|
Auteur: Quadesh | ||
Gecontroleerd door: michris | ||
Gepubliceerd op: 10 oktober 2006 | ||
Thema's: |