Stel je voor dat elke dag,
Alleen maar zwart en kleurloos is,
Dat het leven je zo’n pijn doet,
En lijkt het een gevangenis.
Uit je je misschien wel erg beroerd,
Maar is het uit onmacht en verdriet,
Ben je zo verward en eenzaam,
Dat je het positieve niet meer ziet.
Weet je niet waar je hulp moet zoeken,
En lijkt je bestaan zo nutteloos,
Uit je dat dan in een doodswens,
Maakt ook mij weleens wat boos.
Want ja, het verlangen naar een ander leven,
Kennen er zovelen,
Maar wat begrip en steun,
Kan wellicht een leven schelen.