tis nuu al een tijd geleden
6 maanden om presies te zijn,,
en nog doet het me steeds die pijn,,
ik dacht dat ik het wel voort een plaatsje had gegeven,,
maar dat schijnt dus niet de zijn,,
denk er nog altijd even veel aan,,
het komt ook zo verdomt dicht bij,,
ze moetten van um afblijve,,
dat mannetje is ook een beetje van mij!!,,
ik schreeuwde t uit,,
toen ik het hoorde,,
je neefje heeft leukemie,,
en wist niet dat het me zo stoorde,,
je betekende altijd al heel veel voor mij,,
en dat zul je altijd blijven doen,,
elke x als ik bij je weg ga,,
geef ik je weer un zoen,,
maar wil stiekem niet bij je weg,,
denk dat het dan weer verkeerd gaat,,
dat ik er dan niet voor je kan zijn,,
en die gedachte doet me ontzettend pijn,,
wij denken altijd het zelfde,,
2 ziellen 1 gedachte,,
vergeet nooit die x dat we daar same om lachte,,
op de bank samen de grootste lol,,
en stoppen ondertussen helemaal vol,,
met die lkkr kikkertjes waar wij allebei dol op zijn,,
en daarna bij overgeven van de buikpijn,,
van een klein menneke,,
in een x een grote vent,,
die al heel wat verdriet kent,,
en menneke je moet altijd wete,,
dat ik er altijd voor je zal zijn,,
met hoeveel verdriet dan ook,,
jou pijn is mijn pijn,,