Ik loop door het huis, alles is zo stil.
Ik weet, nu ben ik alleen, iedereen is weg.
Nooit had ik gedacht dat het me zo veel pijn zou kunnen doen.
Ik loop door jou kamer, alles is weg.
Vroeger hingen hier overal foto's van jou en van mij.
Ze zijn weg, alleen de herinnering zijn er nog.
Ik weet nog dat ik vroeger altijd naar jouw kamer ging en dat we dan s'morgens uren kletsten en lachten.
Zo hard dat papa en mama wakker werden.
Dat is verleden tijd, nooit zal het weer gebeuren.
Toen jij weg ging, verliet een deel van mij tegelijke tijd het huis.
Ik was kapot.
Maar ik moest door, voor papa en mama en Jamie.
Soms verbeeldde ik me dat ik je stem en je lach hoorde.
Maar ik wist dat het kwam omdat ik het zo graag wilde horen..
Jamie en ik hadden het er vaak over, over mij over hem.
Hij wist hoeveel verdriet het me deed dat je er niet meer was.
Hij beloofde me altijd voor me te zorgen.
Ik geloofde hem, en ging steeds meer van hem houden.
Hij was mijn broer, mijn maatje.
Ik deelde alles met hem.
Nooit had ik kunnen bedenken dat hij ook weg zou gaan.
Het was onmogelijk, ik zou breken, alles zou voor niets zijn geweest.
Maar nog geen jaar later vond ik ook zijn briefje..
Ik was alleen, en het huis werd alleen maar stiller.
Ik kan het niet verdragen.
Hoe hard ik mijn muziek ook zet, het kan de stilte niet laten verdwijnen.
Niets is nog van me over, toen hij wegging heeft hij mijn laatste beetje vertrouwen meegenomen.
Soms sla ik mijn armen om me heen en doe alsof jij degene bent die me knuffelt.
Hem zie ik niet meer, en het doet me pijn.
Ik mis jullie zo erg... alles is veranderd en het huis is leeg.. Mijn hart is leeg, Mijn hele leven is leeg en nutteloos zonder jullie...
Maar ik moet door, nu alleen nog voor papa en mama...