Nou moet ik jullie zeggen dat het niet echt meevalt om je weg te zoeken in een onderaardse luchtsluis die onderhevig lijkt te zijn aan centrifugerende krachten zonder draaitrommel. Mijn klutsende patella’s oftewel knieschijven draaien zo hard op de botsende ondergrond dat DJ Tiësto groen zal worden van jaloezie. Tjonge, is dit wreed of niet en dat bedoel ik niet positief. Op de achtergrond hoor ik mijn minnaar nog hinniken. Het is tijd om op te staan, besluit ik zomaar zonder enig overleg. Mijn lange lijf richt ik op naar de hemel, althans ik hoop dat we in horizontale positie verkeren, anders kan het net zo goed naar Mekka zijn. Stoot ik daar toch mijn kokosnoot!! Oh, nu moet ik toch bijna doen wat ik tot nu toe toch gelaten heb. Ik zie een vogeltje rond mijn hoofd cirkelen en je raadt het al: ik heb een vogelfobie! Even hoop ik dat mijn samentrekkende hersenpan voor deze toch wel uitzonderlijke hallucinatie verantwoordelijk is en ik probeer mijn braakkanon in stelling te brengen.
Net als het eerste pakketje door mijn strot naar buiten wordt geschoten, vliegt het fladderende projectiel weer rakelings langs mijn met precisie ingetrokken onderkin. Als een gemuteerde pinguïn schuif ik over de grond. Nee, dit is nu typisch een mislukte aflevering van Fear Factor, die ze niet uitzenden. Met mijn zure kotstoffee nog tussen mijn kiezen geklemd en mijn flippende zwaaiende armen langs mijn geflopte oren, heb ik maar één wens: laat dit niet waar zijn, laat me niet met een gestreste gevederd geval, die vlieguren maakt tegen de klok in, opgesloten zitten in deze ook al vliegende martelgang. Terwijl mijn toch niet al te slanke vetschort oftewel mijn buik over de met popnagels en andere technische attributen bezaaide stalen ondergrond schuurt, probeer ik alle onheil dat boven me hangt te ontvluchten.
Oh nee, zeg niet dat wat nu plaats neemt op mijn getarte hoofd, mijn tot leven gewekte gevleugelde nachtmerrie is. Angst, mensen, angst!! Om mij echt van het onvoorstelbare te overtuigen breng ik mijn hand naar mijn schedel. Mijn ogen dichtgeknepen, alsof ik hier wat kan zien, reik in de hoogte. Ik voel tot mijn grote afgrijzen de duizend toerental van een opgevoerde verenmobiel langs mijn bevende tentakels glijden. Ja, ja, stil maar, lach maar, het is waar. Het erge zit op mijn hoofd met zijn nagels diep in mijn verwarde haar. Te nestelen? Over my dead body! Nee, dat overleef ik niet en zonder enig overdenken pak ik met mijn blote hand en gevaar voor eigen leven de parasiet van mijn goed plaveide landingsbaan en laat het weer net zo makkelijk los. De consequentie is dat het verschrikte dier nu op mijn hand zit. Zijn klauwtjes als bouten om mijn vingers geslagen zie ik in het donker zijn kralende oogjes. Ik krijg de zenuwen van zijn zogenaamde kwetsbaarheid.
Zonder ooit ook maar een conservatoriumopleiding te hebben doorlopen, gil ik de ene noot naar de andere en zou Maria Callas mij smeken haar te onderwijzen. Ik sta op en ren zo goed en kwaad als het kan de donkere gang op en neer, al gillend en wapperend. Nog even en ik kom zelf van de grond. Het kleine mormel laat echter niet los en krijst net zo hard mee en al gauw vormen we een muzikaal duo in the comming musical
“ The Phantom of The Airplain”. Geheel buiten adem strand ik in mijn turbosnelheid tegen een stalen deur. Shit, wat is erger een auditie tezamen met je wirst flying nightmare of het doe-het-zelf programma van de ultieme gezichtsmetamorfose afwerken. Mijn neus kijkt even de andere kant op en lijkt behalve te zijn geschonden zich diep te schamen voor mijn genante vertoning. The bird heeft eieren voor zijn geld gekozen en lijkt in het niets te zijn opgelost. Terwijl ik langzaam met mijn snuiter langs het koude ijzer naar beneden glijd, zie ik een vorm van licht door de kieren. Met de blijdschap van een hysterische figurant bij het zien van de komende prijs in de Willem Ruis show, klamp ik me vast aan de brandkast. Tranen lopen over mijn wangen als ik het ijzige materiaal tegen mijn blote huid voel. Zal ik dan eindelijk weer terecht komen in de geciviliseerde wereld van de vliegende mens?
Hier stopt het verhaal “Vandaag gaat het gebeuren” voor nu althans, maar voor de liefhebbers kan ik meedelen dat er hoogstwaarschijnlijk dit jaar al een bundel wordt uitgegeven met hierin het vervolg en meerdere reisverhalen… Dank voor jullie trouwe reacties. Ik ga wel gewoon met dichten en schrijven van andere verhalen, hoor!
Paul de Bruyn: | Vrijdag, september 08, 2006 14:47 |
Ik werd vandaag op de serie hier gewezen en allemachtig, dit is nu echt puur leesgenot/vermaak! Ik heb genoten - en houd me op de hoogte van die bundel alsjeblieft? Paul |
|
remie: | Donderdag, september 07, 2006 18:47 |
hihihi graag gelezen en bewonder je woordkeuze....liefs remie | |
Tijgertje:): | Donderdag, september 07, 2006 17:45 |
haha :) hmm weer graag gelezen!! fijn!! gewoon doorgaan;) liefs en knuff | |
Truus van Eijk: | Donderdag, september 07, 2006 17:05 |
Bij deze, als ze maar niet blijven hangen...;) | |
HIJ&ZIJ: | Donderdag, september 07, 2006 16:56 |
laat de ballen maar vallen jah ;-) | |
Truus van Eijk: | Donderdag, september 07, 2006 15:40 |
Ja volgens wij wel, moet even teruggraven in het verleden, die kluizen kan ik me nog wel herinneren. | |
MayadeBij*: | Donderdag, september 07, 2006 14:06 |
Laat de ballen maar vallen - dat was toch die show?? :) | |
Dirk Hermans: | Donderdag, september 07, 2006 12:37 |
goed neergezet groetjes Dirk |
|
HIJ&ZIJ: | Donderdag, september 07, 2006 11:32 |
let me know when! je gaat lekker he? lieve groet, |
|
flores: | Donderdag, september 07, 2006 11:17 |
Hilarisch!!!!!!!!! Echt, zoals deze reeks heb ik ze niet vaak gelezen.. Mijn fantasie slaat op hol en het wordt allemaal zichtbaar voor mij. Mag ik je bedanken voor het brengen van een grote lach (en nee, niet in stilte) op mijn gezicht, iedere keer weer? Liefs, een fan! |
|
Auteur: Truus van Eijk | ||
Gecontroleerd door: Marina | ||
Gepubliceerd op: 07 september 2006 | ||
Thema's: |