De dood...
Door mijn problemen, die ik
al die jaren heb gehad.
Hoor je soms mijn gesnik,
want ik ben afgemat.
Ik wil wel graag doorgaan met leven,
maar eigenlijk voel ik alleen verdriet.
De negatieve dingen blijven kleven,
en niemand die het ziet.
Ik lach wel, en ik doe wel,
maar meestal voel ik haat.
In mijn hoofd is het een drukke rel,
Maar sta in het echt alleen op straat.
Morgen word alles beter denk ik dan.
Maar elke dag teleurgesteld.
Snap ik er soms niks meer van,
en huil ik op bed, uitgeteld.
Ik wil contacten maken,
alleen geen mens die mij vertrouwt.
Hoe kan ik van mezelf liefkozen
Als bijna niemand van mij houd?
En telkens maar uitleggen,
ik ben een vreemd persoon.
Ja, door mijn handicap,
vinden mensen me niet gewoon.
Ach ja, en ik maar lachen,
zwaaien als een koningin.
Maar inwendig de gedachte:
Ik heb er geen zin meer in.