woede was zichtbaar in de ruiten toen geweerschoten niets waren; niets naast het slaan van de deuren die uit hun scharnieren barstten het glas-in-lood dat rood verbloedde – scherven had ik afgestoten en het water liep drup – drup – tik de goot in, al het kwaad uitgespoten maar de echo hing er nog als een zoutgevlochten wond
woorden waren weg en de pijn bleef des te meer – verkeerd gegokt de prullenbak was leeg, mijn leven reeds geweest. de eerste jaren overleeft, maar nog niet tot goed bekeerd; schreeuwen kon niet in je gezicht. het lichaam had mijn dood verplicht, de geest te zwak, daar hij tijden de eeuwigheid had gevreesd
waar was je, waar bleef je, toen de klanken beefden en roetstof aan mijn tranen kleefde. het glas dat brak, het hout verbrand. spiegeltje, ik was niet de mooiste (van het land.)
de paladijnen vertrokken in galgendraf en overwonnen toen jouw zwaard mijn hart doorzeefde
Zoals Tika zegt, één van je allerbesten. Deze ga ik onthouden. Iets voor in een bundel? (ik wacht nog steeds geduldig, dus haast je niet, als je maar opschiet)