Vanavond, ... vanavond ben ik weer alleen,
Zoveel vragen, zoveel verschillende stemmen razen door mijn hoofd heen.
Waar ben jij? Ik ben zo hevig naar jou op zoek!
Mijn leven is nog steeds leeg, net een onbeschilderd doek!
Ik staar wat voor me uit, probeer alles te begrijpen,
Mijn handen verkrampen tot vuisten, proberen de pijn eruit te knijpen.
Waarom? Steeds die ene vraag die mijn leven steeds overheerst! Waarom?
En wat dan met die hoop hier vanbinnen? Naïviteit of gewoon dom?
Ik ben bang, oh God, ik ben zo vreselijk bang!
Die pijn hier vanbinnen, die pijn duurt al zo ontzettend lang!
Tranen, bittere tranen omdat ik alweer verlies,
Tranen, bittere tranen omdat ik hier niet voor kies.
Mijn hart dat scheurt, mijn hart schreeuwt, mijn hart bloedt,
Om het verlies van iets wat zo goed voelt, zo goed.
Zo hevig naar iets verlangen, dit vind ik nooit meer terug.
Jouw aanwezigheid in mijn leven, mijn helende brug.
Pijn, onbegrip, woede, rusteloosheid, verdriet, onmacht, ...
En niets, even helemaal niets dat deze gevoelens verzacht.
Mijn ogen gesloten, mijn handen uitstekend, wachtend op jou.
Jij, diep in mijn hart gesloten, als je dat eens begrijpen zou!
Hoe kan ik je loslaten, jou vergeten? Ik ben er niet klaar voor!
Ik wil niet steeds opnieuw beginnen, ik wil eindelijk door!
In de stilte klinkt een schreeuw, de schreeuw van mijn hart.
Ik begrijp het niet, begrijp echt niet meer waarom het lot me zo tart.
Ik weet niet hoe ik hier verder door moet, weet echt niet meer hoe.
Ik vecht al zo lang met mezelf, voor mezelf, ben nu ontzettend moe.
Mag ik even slapen, mag ik even stoppen met leven?
Zodat ik tijd heb om te verbranden wat ik zo graag had willen weggeven.
Gewoon mijn liefde, mijn diepe liefde, oprecht en warm.
Mijn voornemen om je rijk te maken aan geluk, niet langer arm.
Mijn herinneringen, mijn heden, mijn toekomst, dat alles was eigenlijk bedoeld voor jou,
Verbranden is het enige wat rest, omdat ik het aan jou geven wou.
Jij, die me doet glimlachen, zonder zelfs een enkel woord.
Jij, die al mijn zorgen, maar ook mijn vreugde steeds opnieuw aanhoort.
Maar ook jij, die zo opgesloten zit, zo in jezelf gekeerd,
Jij die me niet kan vertellen wat je voelt, misschien nooit geleerd.
Kreeg ik maar een kans om heel dicht bij je te geraken,
Kreeg ik maar de kans om het pantser om je heen te kraken.
Ik zou je hart helen met de kracht van mijn liefde, heel teder en zacht,
Ik zou je hart bevrijden van al je angsten, je verlossen uit hun macht,
Ik zou je gelukkig maken, echt waar, alleen ... mag ik het wel ooit proberen?
Of zal er steeds iemand anders in mijn plaats over je hart regeren?
Vanavond, ... vanavond was ik hier alleen,
Vanavond zocht ik antwoorden, maar vond er geen.
Misschien morgen?
...