Af en aan
Waar sta je nu, vraag ik onbezonnen
Ben je het moeras voorgoed voorbij?
Ben je aan je droge reis begonnen?
Niet meer gedreven door ’t getij?
Moeizaam uit het dal geklommen
Na een jarenlange en harde strijd
Definitief aan verdriet ontzwommen
Voort naar een onbezorgde tijd?
Of blijft het leven een kwelling
Vechtend tegen de met groene zeep
Glad en ranzig ingesmeerde helling
Een diepe val na een mislukte greep
Sta je aan deze of aan gene zijde
Kijk je terug en zie je achterom
Of leef je voor betere tijden
Komt het verleden nooit weerom
Het ei dat jouw leven heet te zijn
Is oh zo breekbaar, zo fragiel
Je draagt het in je hand, zo klein
Het is de spiegel van je tere ziel
Een beetje druk en het is kapot
Gebarsten, stuk en leeggelopen
Oneerlijk, maar wel jouw lot
Nimmer is iemand teruggekropen
Met elke barst groeit weer je angst
Zul je stoer genoeg kunnen zijn
Trekt het geluk aan jou het langst
En wint het van het aards venijn
Lieve mens, het leven gaat af en aan
Soms gluur ik even over je schouder
Jaloers mag ik in je schaduw staan
Want jij wordt steeds sterker ouder
Douwe
MizzTeaQ: | Maandag, augustus 07, 2006 09:38 |
Net dit dicht en de gegeven reacties gelezen. Ik volg Sunset in zijn reactie. Alleen al dit schrijven en het besef toont van een sterke goede wil en persoonlijkheid!En je laatste zinnetje gaat ook zeker op voor jezelf! Liefs , |
|
bijouken: | Zondag, augustus 06, 2006 22:09 |
Het leven gaat af en aan, zolang je in mensen blijft geloven en weliswaar ook bedrogen. Zonder mensen kan je niet, er zit in iedereen wel iets goeds, dat ontdekken is de kunst. Héél dieptreffend geschreven. Ik lees je graag. Groetjes. |
|
remie: | Zaterdag, augustus 05, 2006 18:12 |
gewoon opstaan en doorlopen, dat is mijn motto, alhoewel het niet altijd makkelijk is...liefs Remie | |
moongirl1982: | Zaterdag, augustus 05, 2006 17:24 |
diepgaand, groet moongirl1982 |
|
fran92: | Zaterdag, augustus 05, 2006 13:54 |
heel knap verwoord maar het is nooit donker genoeg of er schijnt licht! als je maar goed blijft kijken liefs fran92 |
|
Annemieke van der Ven: | Zaterdag, augustus 05, 2006 12:31 |
Krachtig gedicht... Gr. Annemieke |
|
jouw-kleine-meis: | Zaterdag, augustus 05, 2006 11:38 |
Een mens staat in dit leven nooit alleen. Er is altijd iemand naast je, ook al zie je die niet altijd. Supper mooii geschreven. Kuzz R.iianne |
|
Littledolphin: | Zaterdag, augustus 05, 2006 08:54 |
goed treffend omschrijfen douwe....veel liefs littlexxx | |
sunset: | Zaterdag, augustus 05, 2006 08:47 |
Gelukkig is het jouw eigen schouder waar je overheen mag gluren. Als ik je zo lees - en terugkijkend op mijn ervaringen met mijn stiefvader met het identisch probleem - voel ik dat jij trots mag zijn. En dat je, ondanks het constant gevaarlijk aanwezig zijn van de gekende duivel, jij het wel redt. Zeker weten. En bedenk, je vecht gevechten nooit alleen. Echt niet. Liefs en heel fijne dag, sunset |
|
Lia van der Fluit (L!@): | Zaterdag, augustus 05, 2006 07:57 |
knap beschreven ,,, heel verhalend ook... fijne zonnige zaterdag wens ik je toe.. en blijf de lichtpuntjes in je leven ontdekken..er zijn er zovelen.. groetjes, L!@ |
|
Auteur: Douwe | ||
Gecontroleerd door: maria | ||
Gepubliceerd op: 05 augustus 2006 | ||
Thema's: |