Eerste verjaardag zonder jou.
Gisteren hebben we de verjaardag van ons wondertje gevierd.
Ik heb hem nog eens extra geknuffeld en door de lucht gezwierd.
Natuurlijk was er met zoveel hulp toch groot feest met taart, cadeaus en “onze mensen”.
Al was het moeilijk om te vergeten dat zijn oom en broers ons verwensen.
Veel moeilijker was het gemis, dat jij, zijn papa er voor het eerst er niet bij was.
Toch was het ook zijn eerste verjaardag dat jij mij niet de les las.
De eerste verjaardag dat ik niet bang was voor hoe jouw bui die dag zou zijn.
En dat iedereen die ons lief is, durfde te komen en dat voelde dan weer fijn.
Ik zou zo graag willen weten of je ons ziet, Eric, of je weer trots op ons bent en blij.
Ik heb je nodig, help me ons kind tot een gelukkige volwassene op te laten groeien, wees weer in de positieve zin bij mij.
Leg af en toe je handen op mijn schouders en geef me een teken.
Na de begrafenis was er de duif in het raam van onze zoon maar waar was je gisteren, of heb ik niet goed gekeken?