Waar is mijn woede waar is mijn kracht.
Waarom alleen nog maar tranen in de nacht
We gaven jou een laatste rustplek vandaag.
Maar waar is mijn rust en het antwoord om mijn vraag
Ons kind van nog geen 3 met zijn armpjes om jouw urn heen.
Je hebt nu eindelijk een graf, een eigen plek met een prachtige steen.
Maar ik zie nog steeds jouw stralende lach en trots je op ons was.
Jij verloor jouw weg, ons kind zijn papa en ik mijn man, voor ons is er geen kompas.
Ik vertel ons kind dat papa trots op hem geweest zou zijn.
Maar haalt dat het gemis weg, de leegte, de pijn.
Waarom jouw afschuwelijke keus.
Voor ons alledrie zo desastreus.
Twee woorden, help me, zijn maar twee woorden maar waren een wereld van verschil geweest.
Dat je het einde verkoos boven deze twee woorden, dat raakt me het meest.