nog nooit heb ik me zo alleen gevoeld
maar terwijl mijn lichaam zich kronkelt in vele bochten
- al eerder zo toegetakeld, maar (nog) niet door jouw toedoen -
probeer ik jouw mystiek te ontcijferen.
en nogmaals sluit ik me aan bij het idee van eenzaamheid
die volgens mij veel te snel kwam
maar blijkbaar toch eens moest komen
dan liever uitbundig snel als uitgerekt langzaam
nog een laatste kus?