De gedachtes in mijn hoofd maken me zo ziek,
De wanhoop van emoties en gevoel.
De chaos van wat allemaal door me heen gaat,
Snapt iemand wat ik bedoel?
Schuilend achter een masker vol leugens,
Zoveel mogelijk proberen vrolijk te zijn.
Maar dat masker vervaagd als maar meer,
Niemand mag het zien al die pijn.
Tegenwoordig als maar denkend aan 1 ding,
Het wil maar niet mijn hoofd verlaten.
Elke keer komt het maar weer terug,
En ik kan er gewoon niet over praten.
Misschien lukt het in een gedicht,
Maar daar mee is ook niet alles open gelegd.
Het is een deel van laten zien wie ik ben,
Maar mijn gevoel zien nee dat niet echt.
Waar ik elke keer over nadenk,
Is iets waardoor ik nog meer in elkaar stort.
Het lijkt de enige oplossing te zijn,
Die verschrikkelijke gedachten is zelfmoord.
Pillen? Een Mes? Springen? Ophangen?
Soms hele plannen aan het bedenken.
Vaak denkend wat de slimste manier is,
Maar ook wat het leven me nog zal schenken.
Dat mes is tegenwoordig weer zo verleidelijk,
Het idee hoe dat over mijn pols gaat.
Het bloed te zien druipen van mijn arm,
De emotie die dan mijn lichaam even verlaat.
Starend naar al die vele pillen,
Maar nemen heb ik niet gedaan.
Pillen die zo het einde betekenen,
Geen idee waarom ik hier blijf staan.
De stemmingswisselingen elke keer,
Per direct kan het dan weer omslaan.
Om doodziek van te worden,
Het is een grote waan.
Kan het niet een keer wat minder?
Kunnen die gedachtes niet even weg?
Kan ik nou niet 1 dag zonder zoveel denken?
Waar is die plek dat ik mijn gedachten tot rusten leg?
Het lijkt soms of ik al dood ben van binnen,
Het schreeuwt en huilt van binnen.
Maar soms ook die stille leegtes,
Niet te omschrijven in woorden of zinnen.
In die leegtes weet ik niet wat ik voel,
Geen idee hoe ik dat kan omschrijven.
De hele tijd starend voor me uit,
Alles is dan uit mij aan het drijven.
Ook altijd negatief denkend,
Over mezelf en van alles en nog wat.
Misschien ben ik ziek in mijn hoofd?
Ben ik het daarom zo zat?
Omschrijf hoe ik me voel,
Geen woorden maar tranen is wat je dan ziet.
Laten zien hoe ik ben is wat een gedicht misschien kan,
Maar praten over wat ik voel kan ik niet.