je hebt het eindelijk gezegd
deze woorden hebben me
meer gekwets dan ik verwacht had
en ik verwachtte ze al lang
je zegt dat het ligt aan tijdgebrek
dit is misschien wel waar
maar ik denk niet dat dit de enige reden is
en hierdoor blijf ik erover piekeren
blijf ik aan je denken
blijf ik om je wenen
je woorden spoken door mijn hoofd
en dit zullen ze wel blijven doen denk ik
want je zal niet met me praten
je zal me de waarheid nooit zeggen
en dat doet pijn
te beseffen dat je zo weinig om me geeft
dat je zelfs niet de moeite doet om het 'uit' te praten
ik vraag me af hoe het komt
dat we in het begin zo goed babbelden
dat je in het begin zo'n moeite deed
om me dan niet anders te behandelen dan een hoer
jij denkt misschien dat je dit niet doet
maar dat gevoel geef je me wel!
en dit doetn pijn, zoveel pijn
want ondanks alles
zie ik je nog steeds doodgraag!!!