Je voelt je zo klein..
Waarom doen mensen elkaar zo’n pijn?
Zal het ooit anders zijn?
Zal ik ooit zonder poespas & gein,
Weten wie echt te vertrouwen zijn?
Je blijft maar malen en malen…
Zo erg, dat je de dingen door elkaar gaat halen…
Hoe kan het zo zijn dat sommige personen overal mee weg kunnen komen?
En jij? Jij voelt je, keer op keer, weer in de maling genomen…
Je vraagt je af of je je eerder zo klote hebt gevoelt..
En of sommige personen snappen wat je eigenlijk bedoelt..
Je legt het uit, keer op keer weer, want nu doet het echt zeer…
Nu zullen ze wel snappen wat ik bedoel, en hoe ik me voel..
Maar hun reactie is veel te koel…
Je voelt dat ze niet geluisterd hebben, maar je aan hebben gehoord.. En hun maar denken dat ze punten hebben gescoord.
Ze zeggen je te begrijpen, maar doen het niet..
Je hoort ze zeggen: ja, zo is het leven, in het leven heb je ook wel eens verdriet…
Een enkeling neemt wel de tijd, luistert en begrijpt je echt..
Kijkt naar je, en voelt hoe hard je eigenlijk vecht,
terwijl hij/zij een arm om je schouder heen legt…
Je vecht om alles weer op orde te krijgen, en je te voelen zoals toen,
Toen kon je de hele wereld aan…
Had plezier in je baan..
En had je een doel voor ogen..
Wat je alleen niet door had, was dat de mensen je heen, alleen maar tegen elkaar logen…