Ze was aan het denken,
hoe ze het ons zou vertellen.
Al roepend, tierend,
zingend, fluisterend,...
Om ons te zeggen,
wat wij lange tijd
vergaten.
Wat vergaten we dan nu?
't Leek zo onmogelijk.
Dat wij, met z'n allen,
het niet zouden weten.
Wij, met zovelen,
niets doorhadden.
Dat eigenlijk wij
met te veel zijn
om er eentje van te vormen.
Van wat te vormen?
Zo'n menselijk wezentje.
We waren met te veel.
Dus een deel viel af,
uit de selectie.
Nu is het zo eenzaam.
Die 'wij' verdwenen.
En 'ik' bekomen.
Daar gaat onze enige
echte schizofrenie.