Soms is het verdriet,
maar dat is het niet.
Soms is het angst,
bij jou ben ik het minst bangst.
Vandaag is het verdriet,
verdriet dat niemand ziet.
Dat niemand mag zien,
is niet leuk bovendien.
Tranen langs mijn wangen,
littekens vormen gangen.
Ik weet het allemaal niet meer,
moet dit keer op keer?
Waar moet ik toch heen,
wat houd me nog op de been.
Ik weet het niet meer en jij,
voel jij je nog blij.
Ik zie niet wat er in jou schuilt,
misschien is het je hartje wel dat huilt.
Want mezelf snikkend horen kan ik niet meer,
krijsende gillen maar telkens weer.