Schreeuw na schreeuw,
Pijn als een rotsblok
En het werd ondraaglijk
Loodzwaar op haar ziel
Niemand die verlichting bracht,
Geen licht dat scheen
Hartenkreet, help me dan!
Maar niemand die het zag
Het rotsblok werd te zwaar
En de nacht werd te zwart
Had iemand maar geluisterd,
Maar een lach op haar lippen
De nacht was gekomen,
Toen de hemel was vergaan
Niemand die haar nog deren kon
Ook haar licht was gedoofd.