Een brein vol stukjes mensen
Vaak wandel ik door mijn eigen brein,
Een eindeloze tocht vol bruggen en dalen,
Ik vind het soms prettig om daar te zijn,
Ben alleen bang om er te verdwalen
Verhalen van de eerste tot laatste cel
Allemaal verhalen met een open eind
Soms stop ik, dan loop ik weer razendsnel
Met mijn sterkste emoties aangelijnd
En al die eindeloze stukken verhalen
Gaan niet zozeer over mijn eigen leven
Het zijn allemaal stukjes van andere mensen
Allemaal mensen waar ik naar wil streven
Stukjes verlangen naar mensen van wie ik houd
Verlangen om met hen mijn leven te delen
Hun stukjes heb ik in mijn brein al lang gebouwd
Ik zou eigenlijk een stukje van mij moeten geven
Maar toch ben ik open en vol gevoelige woorden
Want ik verlang naar mensen, naar fijn contact
Soms wil ik dat iemand mijn uitroep hoorde
Voordat mijn eigen stukje brein naar de bodem zakt
De stukjes van mensen blijven steevast groeien
De wandelpaden worden eindeloos lang
Maar mijn eigen stukje begint ook te bloeien
En overspoelt met emoties komt het op gang
Dan sluipt het met gevoelige stapjes naar buiten
Mijn eigen stukje brein gaat het voor mij maken
Na deze stap kan ik even mijn ogen sluiten
En met vreugdevol nieuws zal ik ontwaken