Een schreeuw van woorden, teveel
en ik val uit mijn graf
vergruis de schelpen op mijn pad
loop mij uit de kijker
lach om waanzin en gemier
spring van mijn balkon
schenk een hengel aan een pier.
Een schreeuw van liefde, te weinig
noten op zangles, bitter
van nepverdriet eenzame lust
de kolder is ingeslagen
bliksem reikt naar iedere hoek
de mens is niet te missen
ik lach mijn tanden zoek.
Cornelia.dvw: | Woensdag, mei 10, 2006 14:24 |
Edwin jouw woorden zijn een waanzinnige dwaasheid. groetjes, Cornelia |
|
lachebekje1988: | Woensdag, mei 10, 2006 11:48 |
Last van Adhd gehad? Liefs, |
|
Dirk Hermans: | Woensdag, mei 10, 2006 09:21 |
hier zit pit in groetjes Dirk |
|
DrieGeetjes: | Woensdag, mei 10, 2006 02:50 |
Een levendig gedicht, Edwin. :) | |
Auteur: Edwin van Rossen | ||
Gecontroleerd door: Innerchild | ||
Gepubliceerd op: 10 mei 2006 | ||
Thema's: |