vroeger stond ik stil
in een land wat niemand anders kende
ik bleef zo staan
net zo lang tot er iemand voorbij rende
nu loop ik vooruit
zoekend naar mijn weg, mijn pad
zodra ik m'n ogen sluit
ik heb alles al gehad
zie ik alles opnieuw gebeuren
in m'n hoofd nooit rust, geen vrede
altijd oorlog in mij
al zou iemand me willen helpen
dan moet diegeen
eerst een hele hog berg overheen
dus dat gaat niet
nooit niet
nooit meer zal ik zwijgen in angst
wachten en vragen wie is er het bangst
ik blijf staan waar ik sta
geen wind blaast me omver
geen rotsblok kan me wegkrijgen
en nu is het tijd
ik ga
mijn weg in
helemaal alleen
maar ik geloof in mezelf
daar gaat t om.