30 april

Nog nooit was opa zijn verjaardag zo zwaar,
Nog nooit zag ik er zo tegen op.
Nog nooit heb ik me zoveel zorgen gemaakt…

Dan kom je daar binnen,,
Ik dacht; hij is der niet…
Dan doe je de deur open,
En is hij de eerste… die je ziet..

Ik klapte helemaal dicht…
Dacht dat ik niets meer kon,,
Maar ben toch maar doorgelopen,
Omdat ik wist.. dat ik het kon

Ik wilde mezelf bewijzen,
En ik kwam daar niet voor hem..
Ik moest en zou er heen voor opa..
‘je kan het!’ Zei een lieve stem..

Dan kom je daar de kamer binnen,
Hele huis, Allemaal familie, kamer vol,
Waar moet je dan beginnen?
Mn hart sloeg werkelijk op hol..

Dan maar naar boven vluchten,
Naar m’n neefjes en wat spelen,
Ik moet naar beneden, ik ben niet bang,
Wat kan die vent mij nou weer schelen?

Ik was er niet alleen,
Wieger, Carina en Kevin waren er bij,
Alleen een blik van hun gaf mij al kracht,
Dat ik dit aankon.. Had ik niet verwacht.

Thuis stortte ik wel helemaal in,
Kon even alleen maar huilen..
Maar ook daar waren hun..
En mocht in bij hen in de armen huilen.