Dit gedicht gaat over mij,
dat maakt me wel blij.
Nu kan ik zeggen wat ik voel,
en dat is best een heleboel.
We wonen nu in een anderland,
ongeveer 40 kilometer over de grens van Nederland.
Best wel moeilijk om al mijn vrienden te missen,
en het was moeilijk voor mijn ouders te beslissen.
3 kinderen achter te laten,
nu kunnen we niet meer zoveel met hun praten.
Ik vind het wel erg dat ik hun nu moet missen,
dat kun je niet zomaar effe wissen.
Als ik s'avonds probeer te slapen,
lukt het me soms niet te gaan slapen.
Kan soms wel huilen om mijn vrienden, broer en zussen,
als ik daar soms kom wil ik ze wel eens knuffelen.
Hoop dat ik snel weer naar ze toe ga,
en dan dnek ik bleef ik hier ma.
Maar ze moeten wel onthouden,
dat wij allen nog steeds heel veel van ze houden.