vandaag is het een jaar geleden dat ik je zag
met je gnieppige lach
je vroeg heel onschuldig de weg
aan mij, wat een pech
opeens trok je je broek naar beneden
wat was de reden
ik moest er naar kijken van jou
ik wilde weg, en gauw
maar ik was verstijd van angst
dat moment duurde het langst
je hebt vast geen idee wat je mij hebt aangedaan
wat moet ik nou, waar moet ik nou heen gaan
nu nog, als iemand mij de weg vraagt
denk ik weer aan toen, en word ik bang en stil
zo bang, dat ik het liefste gil
of ik dit ooit vergeten zal weet ik niet
dit is een stukje van mij, en mijn verdriet
22-04-06
(het was gebeurd op 22-04-05)