Even…
Zittend kijk ik uit t raam…
Kijk ik naar de mooie storm die zich beweegt over t landschap…
Kijk ik naar buiten…glipt er spontaan uit mijn oog een traan…
Een traan van geluk?…
Een traan van verdriet?…
Een traan van de regen die in t vat giet…
Zo mooi zo wonderschoon…
T lijkt net een wonderdroom…
Hevig zitten de bomen heen en weer te gaan…
O en de konijnen die onder de bomen staan…
O wat is t toch mooi…
Als t afgelopen is, laat ik weer 2 tranen vallen…
Zulke regen heeft mij nog nooit zo verblijd…
De regen die op mijn leven lijkt…
Zo triest maar ik heb zoveel geluk…
Niet t geluk dat iedereen begrijpen zal…
Me moeder roept…
Maar ik zeg: nog even…
Nog even wil ik van dat mooie landschap genieten…
Wil ik die leegte in mijn hart met regen vergieten…
Nog even wil ik dat mooie landschap zien…
Dat vooral en bovendien…
T geluk heb ik al…
Maar nog even…nog even wil ik nog genieten van mijn leven.