jij was mijn enigste vriend ik kon je alles vertellen, jij was mij trouw maar toch op die ene dag bedroog je me, mijn hart en mijn ziel was gebroken ik storte helemaal in elkaar, ik kon niet meer verder met leven want ik had geen vriend, geen famillie meer die van mij hield het deed me pijn dat mijn zo iets overkwam, ik lag met pijn en verdriet op bed, ik at en sliep niet meer, ik slot me af van de buitenwereld en iedereen die vergat mij, iedereen leefde gewoon door of er niks aan de hand was, ik kon er niet meer tegen en ging naar mijn lievelings plek op het strand bij het bos waar de vogeltjes fleuten, het was raar maar naar uren lang lopen over het strand en lopen door het bos kwam ik uiteindelijk toch nog tot rust en keerde terug waar ik thuis hoorde.
Hans Winter: | Zondag, april 09, 2006 16:50 |
soms moet je eerst het huis uit om weer in je behoefte thuis te zijn te kunnen geloven, zomaar zwerven tot je raar maar waar geraakt nogmaals op je richting bent gekomen. groetje, hans |
|
Auteur: isabelle camilla | ||
Gecontroleerd door: maria | ||
Gepubliceerd op: 09 april 2006 | ||
Thema's: |