Zo stil
maar zoveel pijn van binnen
die niemand kan beminnen
het doet gewoon zoveel pijn
dat je gewoon niet hier bij me kan zijn
het doet mij meer zeer
want momenteel wil k egt niet meer
alles om me heen doet veel te veel zeer
het nut van het leven zien wij niet meer
het liefst zouden we vaarwel zegge ook al weten we dit is verkeerd
snijden om onze pijn te vergeten ook al willen we het niet weten
het is zo fout
dat is onze weg om ermee om te gaan ook al is het tot de dood erop volgt
tot op het bot en verder zolang we maar weg kunnen
het zit in ons bloed ook al willen we het liefst verbergen
we moeten het gewoon doen zoveel pijn als het maar kan zijn
om uit te wissen wat in onze toekomst niet kan zijn
geluk en liefde zal er nooit komen
terwijl we er wel vaak over dromen
het verandert niets aan ons bloed daarom weten we ook niet hoe het soms met ons verder moet
tranen van binnen die niemand ooit zal zien
we schreeuwen van de pijn
maar niemand die ons hoort
omdat we het niet willen en ook omdat ons te laten verdwijnen stukje per stukje niemand stoort
onze woorden om hulp worden toch niet verhoord
dus waarom verder leven
enkel omdat het zo hoort, als ze ons geheim weten laten ze ons vallen als een steen
gek en gestoord het enige wat ze dan nog kunnen zeggen
geen woorden te vinden om het goed uit te kunnen leggen
enkel het snijden laat ons voelen dat we ook mensen zijn, enkel het bloed is onze weergave van pijn
bloed laten stromen om ons een beter gevoel te geven
zo geen zin meer in het leven
omdat niemand ons begrijpt
of weet wat we voelen
het verbergen voor alles en iedereen inclusief onze geliefde is het enige wat we dan kunnen
het onzichtbaar maken wordt voor ons een 2de natuur maar de pijn blijft in ons zitten elke dag en ieder uur
omdat we niet willen dat iemand ziet
hoe wij leiden
zodat men zich beter kan gaan voelen
en wij met de pijn
die het niet meer vol kunnen houden
zitten met het grote probleem
het probleem dat de mensen ons hebben gegeven
niemand met een uitweg
voor eeuwig de pijn
die er altijd zal zijn
toch valt afscheid nemen nog altijd zwaar omdat we telkens hopen wat morgen brengt of dat ons hart toch vergaat
in deze wereld die ons zo erg haat