Ken je dat gevoel,
Dat je een marathon loopt en in de laatste kilometer kun je niet meer, maar je moet de eindstreep halen, je moet door, je mag niet afhaken.
Ik denk dat dat gevoel het beste past bij hoe ik me nu voel.
De laatste 15 maanden in vogelvlucht;
December 2004,
Oma is niet thuis,
Ligt in het ziekenhuis,
Geopereerd aan kanker en wacht op de uitslag,
Hopen dat die goed wezen mag!
Januari 2005,
Oma is genezen, alles is goed,
Alleen preventief chemokuur, dat moet
6 maanden lang,
maar we zijn niet bang
April 2005,
Ik ben zwanger wat een pret,
De tweede kroon die op ons huwelijk wordt gezet!
Mei 2005,
Bij oma sloeg de chemo niet aan,
Ze heeft misschien nog een paar weken te gaan.
Hooguit 3 maanden te leven,
Wat kan het leven hard wezen.
Juni 2005,
Op vakantie met man en kind,
Ook dat gaat niet voor de wind.
Bloedingen tijdens de zwangerschap,
Ze denken een miskraam,
Of we naar het ziekenhuis willen gaan,
Dat doen we dus rap.
De kleine maakt het gelukkig goed,
Rustig aan, dat is wat ik ff moet.
Juli 2005,
Oma gaat een hospice in,
Heeft het daar gelukkig naar haar zin.
Wij kopen een huis,
Dus we moeten verven, behangen en dat soort gespuis.
Nog steeds bloedingen dus naar de gyn,
Die heeft het snel gezien.
In mijn buik alles oké,
Maar heeft u anti D gehad, mijn antwoord is “Nee”
Bloedonderzoek volgt evenals een slopende tijd,
Is er bloedtransfusie nodig voor onze ongeboren jongen of meid?
Het bloedonderzoek is negatief
Maar zegt de assistente lief,
Het waren er hoogstwaarschijnlijk twee,
Leef daar maar verder mee!
Augustus 2005,
We zitten inmiddels in ons nieuwe huis,
Oké het is nog niet af maar we voelen ons er thuis!
Met oma gaat het slecht,
Dus elke avond kan ik daar terecht.
Het is de 21e als oma overlijd,
Het einde van haar strijd.
September 2005,
Vaak naar opa toe,
Die is het even allemaal moe.
Na ruim 65 jaar samen zijn,
Doet het alleen zijn pijn.
November 2005,
Mijn ouders gaan op vakantie nemen opa mee,
Even weg van hier, lekker naar de zee.
Helaas breken ze het appartement open,
Door simpel de deur te slopen.
Heel wat spullen zijn weg,
Hebben ze dan altijd pech?
December 2005,
Een moeilijke tijd om te dragen,
met alle feestdagen.
Maar de 18e is toch een mooie dag,
Ons dochtertje werd geboren, maar toch even weer hard gelach.
Ze moet naar het ziekenhuis,
Haar tempratuur is niet pluis.
Na 12 uur onderzoeken en observatie mag ze toch mee,
En eindelijk heb ik vree.
Januari 2006,
Opa mag wordt geopereerd,
Met een nieuwe techniek, hij is vereerd.
Na 1 dag mag hij naar huis, en gaat naar mijn ouders
Zo valt er toch een last van zijn schouders.
Krijgt daar een zware bronchitis en ligt op bed,
Nee ook dat is geen pret.
Februari 2006,
Mijn moeder gaat voor een dagoperatie naar het ziekenhuis,
Maar diezelfde dag komt zij niet thuis.
Een onverwachte bloeding in haar buik houdt haar daar nog 1 ½ week,
De familie is weer van streek.
Maart 2006,
Mama is 2 dagen thuis als opa voor controle moet,
Hij belt mij, ik moet blijven het is niet goed,
Dus daar ga ik weer heen om kleren te geven,
Elke dag ga ik maar, het is mij om het even.
Na 2 weken mag hij weer gaan,
Maar hij heeft wel een speciale schoen aan.
Vorige week belde mijn schoonmoeder opa is met spoed opgenomen,
Mijn man is meteen naar huis gekomen.
Nog geen 12 uur later is hij overleden.
Gister hebben we de uitvaart gehad, nu moet het flatje nog leeg,
Dat brengt ook heel wat teweeg.
Zo loop ik dus mijn marathon, steeds ben ik heel dichtbij de eindstreep, maar hij wordt steeds verplaatst, ik loop mezelf voorbij in de haast, ik denk maar niet meer na, zet niks meer op een rij, hopelijk trekt alle ellende een keer voorbij. Ik moet niet zeuren ik mankeer niks, maar het is wel wat veel, ach ik ben blij dat ik dit verhaal even met mijn vriend “het papier” deel!