Zo eenzaam, zo alleen
Soms denk ik, waar moet dit heen
De leegte in mijn hart
Die met geen pen te beschrijven is
Maakt dat ik mij voel zoals niemand begrijpen zal
Jarenlang heb ik geleefd in een iillusie
Op een manier die ik niet eens kan herinneren
Maandenlang heb ik gewacht
Op iets wat nooit komen gaat
De tranen zitten overal
Ze zitten opgesloten in het diepste dal
Ooit zullen ze uit de leegte kruipen
Maar als dat gebeurt zal het verdriet blijven sluipen
Alleen in het leven
Wat is er aan
Niks om te geven
Niemand om voor te gaan
Hoop is de enige weg
Die het leven begaanbaar maakt
Die mij het gevoel geeft
Dat ik ooit weer te weten kom hoe de liefde smaakt
Ik hoop dat ik ooit weer mag meemaken
Wat het is om helemaal samen te zijn
Laat me ooit weer voelen
Wat het is om niet meer alleen te zijn