Wat ik ook doe en waar ook heen
gedachten aan jou vliegen steeds door mijn hoofd heen.
Waarom ben jij zo stilletjes aangeslopen en wist jij als een van de weinigen de weg naar mijn hart te ontknopen?
Nu zwerf je door mijn diepst van binnen
wat moet ik nu zonder jou in mijn leven beginnen?
Ik probeer je op elke manier te vergeten maar mijn hersens en mijn hart willen daarvan niets weten.
Misschien helpt het als ik je nog een keer zien
al weet ik beter en gebeurt dat nie
Er ook al zijn er vele anderen die ik ondertussen heb ontmoet,
maar niemand doet mij jou vergeten,
kweet echt niet hoe dat moet.
Ze zeggen de tijd is de heelmeester van wonden maar wat als er de tijd er niet voor is en ik je simpelweg gewoon mis?