Toen ik je daar zag lopen,
met je vriendinnen om je heen,
wist ik niet wat doen,
want ik zat daar zo alleen.
Je liep gewoon voorbij,
alsof ik lucht voor je was.
Dus nam ik vlug een boek en las.
Ik riep je naam van meters ver,
want van daaruit blonk je als een ~ster~
Ik ging geduldig zitten op de harde grond,
tot je ineens voor mijn neus stond,
maar tevergeefs,
het resultaat was negatief,
en toch bleef ik hopen, 'alsjeblief'
Tot op een moment 1 van je vriendinnen zei:
'Is het hij?'
Je lachte uiteingelijk eens naar mij,
maar wandelde me toch sprakeloos voorbij.
*Is het dan liefde in jouw ogen?*