Ik kwam vandaag
de man weer tegen
met een tas vol spullen
waarvan het nut
al tijden dubieus is.
Ik keek hem aan,
ijsde van zijn blik
een starend woeden
van vervreemding
zonder begin of eind.
De tas vol herinnering
aan wat eens zong
maar is vervallen tot
dissonant die schrijnt
aan publiek gehoor.
Een tas die verdoemt,
last en ellende sleept,
zich in nesten werkt
als een dwarse vogel
in de bijt van mensen.
Een tas die verdedigd
wordt met verbetenheid
van een vroegoude man
die vrijwel tandeloos
de veile tijd trotseert.
Een tas die ergert
om wat niet meer
kan worden gevonden,
een leven als alle
andere minachtenden.