zo hard gestreden
en alleen maar geleden
alleen maar pijn en verdriet
maar niemand die het ziet
elke dag een masker voor
met een lach, zonder traan
ondertussen zitten
met een hart dat huilt
strijd ik daar nou elke dag voor
voor pijn en verdriet
wat ik steeds moet verbergen
zodat niemand het ziet
gaat dat altijd zo door
dag in.. dag uit, voor altijd
kan ik nou nooit
gelukkig zijn, hier op aarde
of moet ik dan ergens anders naartoe
weg van hier
kan ik dan gelukkig zijn
is het dan beter
moet ik iedereen verlossen
inclusief mijzelf, van mezelf
ben ik dan eindelijk gelukkig
of word het alleen maar erger
nee, dan zal ik gelukkig zijn
want het kan niet erger worden
ik zal blij zijn
en elke dag met een lach doormaken
maar al die mensen hier dan
die wel van me houden
gaan flippen als ik ga
wat moet er van hun komen
verwarring en een schuldgevoel
wat moet ik nou doen
moet ik weggaan zodat ik blij ben
of moet ik voor hun blijven
kan ik proberen gelukkig te worden
me leven hier doorleven
en wat als het niet lukt
en ik nog dieper weg zak
wat moet ik dan doen
mag ik dan weggaan
zullen jullie dat accepteren
en kunnen jullie me dan vergeven
zonder mij verder gaan
weten dat ik dan wel blij ben
ermee leren te leven
en me niet achterna gaan
want wat als ze me achterna gaan
wat zal er dan gebeuren
met hun vrienden en familie
die zouden dan ook instorten
moet ik hieruit opmaken
dat ik gewoon moet blijven
proberen er iets van te maken
en me masker afzetten
professionele hulp moet zoeken
met mensen praten
naar een psycholoog
of misschien zelfs een kliniek
alles gaan vertellen, alles
of voor altijd ongelukkig zijn
me leven hier op aarde
verknoeien en weggooien
ik weet het niet
maar ik moet een beslissing maken
heb me al zo lang verborgen
achter mijn masker
me masker nu afgooien
doorgaan met leven
het verleden achter me laten
opnieuw beginnen
*heb me heel lang zo gevoeld*